motion...

Τις μέρες κοντά στον 15Αύγουστο πολλοί επιλέγουν να τις περάσουν στη θάλασσα εμείς φέτος επιλέξαμε βουνό(όπως πολλά χρόνια τώρα) και δεν το μετανιώσαμε. Είχε όμως κάτι πολύ ενδιαφέρον η φετινή εξόρμηση καθώς κάναμε χρήση των καινούριων μας παιχνιδιών!!! Όχι δεν πήραμε τηλεκατευθυνόμενα, πήραμε την απόφαση ότι είναι καιρός να ξεκινήσουμε (ξανά) το ποδήλατο και του δώσαμε και κατάλαβε.

Σταθερό σημείο εκκίνησης ήταν το Νεραϊδοχώρι και φροντίσαμε σε μια βδομάδα να οργώσουμε αρκετούς δρόμους στην ευρύτερη περιοχή του Δάσους Περτουλίου και τον Κόζιακα. Απολαυστικές χαλαρές διαδρομές προς την Πήρα ή το Κόρπ, δυνατές ανηφόρες και απολαυστικά μονοπάτια στον πυρήνα του δάσους κοντά το χιονοδρομικό, είχαμε απ όλα.

Η διαδρομή όμως που θα μας μείνει αξέχαστη για πολλούς λόγους (εκτός του ότι μας βγήκε το λάδι), είναι η τελευταία μεγάλη βόλτα Νεραϊδοχώρι- Λιβάδια- Καταφύγιο Κόζιακα (τέλος χωματόδρομου)- Ελάτη- Κώστα Έλατος- Σπηλιά Μπέη- και επιστροφή από Ελάτη- Τζατζιά κλπ. Η χιλιομετρική απόσταση ήταν περίπου 65 χιλιόμετρα κάτι που βέβαια δεν αποτυπώνει την απόσταση που καλύφτηκε καθώς μεγάλο κομμάτι της διαδρομή ήταν μονοπάτι και βέβαια η υψομετρική διαφορά 2000 μέτρα περίπου.

Το "μαρτύριο" ξεκίνησε χαλαρά το πρωί κατά τις 10 από την άσφαλτο μέχρι τα Λιβάδια όπου πήραμε ένα όμορφο μονοπατάκι που μας έβγαλε σχετικά ψηλά στο δρόμο για το καταφύγιο. Η συνέχεια αναμενόμενα σκληρή με 6 χιλιόμετρα κακοτράχαλη ανηφόρα και σα να μη μας έφτανε η ανηφόρα που και που κάτι ξεχασμένα γελάδια μας έκλειναν το δρόμο! Άντε να τα βάλεις τώρα με το δαμάλι!!! Μετά από μιάμιση ώρα περίπου ήμασταν στο ψηλότερο σημείο της ανάβασης και πήραμε την κατηφόρα στο μονοπάτι.

Η αλήθεια είναι πως απογοητευτήκαμε λίγο γιατί το μονοπάτι έπαψε να είναι πέρασμα για τα ζώα και ήταν κλειστό από τις φτέρες, τίποτα όμως δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Η καθιερωμένη στάση στις κοπάνες κάτω απο το μαντρί ήταν απαραίτητη καθώς ο ήλιος είχε αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά. Συνεχίζοντας στο μονοπάτι φτάσαμε στο σύνορο (Ελάτη-Περτούλι). Από κει και πέρα μας περίμενε μια καλή κατάβαση σε σκληρό χωματόδρομο ως την Ελάτη.

Η ώρα είναι ήδη 1 το μεσημέρι και μπαίνουμε φουριόζοι στην Ελάτη(που να ξέρουμε τι μας περιμένει). Η ανάβαση που ακολουθεί ως του Κώστα τον Έλατο είναι πράγματι σκληρή κυρίως λόγο ήλιου, αφού μας χτυπά κατακέφαλα σ όλη τη διάρκεια της ανάβασης. Η λύτρωση ήρθε μιάμιση ώρα μετά όταν πήραμε το μονοπάτι μέσα στη σκιά του ελατόδασους.

Λίγο περπάτημα, λίγο καβάλα ο Μπέης δεν είναι και πολύ μακριά, εξάλλου μια διαδρομή στο πιο όμορφο κομμάτι του Κόζιακα με την πιο πλούσια βλάστηση, ίσως το μόνο παρθένο, δεν είναι ποτέ βαρετή. Σύντομα λοιπόν φτάσαμε στη βρύση και βέβαια γεμίσαμε τα παγούρια μας! Μια αναμνηστική φώτο στο κιόσκι και μια σύντομη επίσκεψη στη σπηλιά.

Αφού ανασυγκροτήσαμε τη σκέψη μας και τα κορμιά μας ήταν καιρός για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Η ιδέα να συνεχίσουμε και να κατέβουμε από Πυαλία φάνταζε ελκυστική αλλά μάλλον παρατραβηγμένη. Όπως στο ορειβατικό σκι έτσι και στο ποδήλατο οι κόποι της ανηφόρας ανταμείβονται με μια απολαυστική κατάβαση και βέβαια δεν χάσαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και το τελευταίο μέτρο της κατηφόρας.

Στη συνέχεια χαλάρωμα στην άσφαλτο και εποστροφή στη βάση. Βέβαια ένα καλό γεύμα στην ταβέρνα του Μαργαρίτη δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή την υπόθεση.

Το πρόγραμμα βέβαια ήταν πλούσιο και τις υπόλοιπες μέρες με βασική συνιστώσα στο μπάνιο στο ποτάμι!